Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği Bürosu’nun (BMMYK) 18 Haziran 2020’de yayınlanan yıllık raporunda, 79,5 milyon kişinin savaş ve çatışmalar sebebi ile yerlerini yurtlarını terk etmek zorunda kaldığı bildirildi. 

104810453_570112637030134_5959082297919457001_n.jpg

Birleşmiş Milletler Mülteciler Yüksek Komiserliği Bürosu’nun (BMMYK) 18 Haziran 2020’de yayınlanan yıllık raporunda, 79,5 milyon kişinin savaş ve çatışmalar sebebi ile yerlerini yurtlarını terk etmek zorunda kaldığı bildirildi. Aynı zamanda bu mültecilerin üçte ikisinin Suriye, Afganistan, Sudan ve Myanmar’dan geldiği de bildirildi.

Bu rapora göre dünya genelinde 97 kişiden biri mülteci! Bu oranın üçte ikisi İslam beldelerinden gelenlerden oluşuyor. Artık iyice anlaşılmıştır ki kapitalizm Müslümanlara alenen savaş açmış bir ideolojidir. Başta ABD olmak üzere sömürgeci kapitalist kâfirler önce “demokrasi, insan hakları, barış, özgürlük” sloganlarıyla İslam beldelerine asker yığarak savaşlar ve katliamlar gerçekleştiriyor, ardından ise milyonlarca Müslümanı yeryüzünde güvenli bir şekilde yaşayacak yer aramaya mahkûm ediyorlar. Oysa bir Müslüman için yaşanılacak tek güvenli yer, kendisini bir kalkan gibi koruyacak olan Halifenin bulunduğu İslam Devletinden başkası değildir.
Müslümanların bugün kaçtıkları ülkeler de yaşadıkları veya yaşamak için “sığındıkları” ülkeler de hepsi bâtıl kapitalizmin tahakkümü altındadır. Örneğin Yunanistan’da Müslüman sığınmacılara yapılan insanlık dışı muameleler kâfirlerden asla yardım beklemememiz gerektiğini bir kez daha açığa çıkarmıştır.

İslam Ümmeti, silkelenip vahşi kapitalizmin hegemonyasını reddettiğinde ve İslam’ı hâkim kıldığında hiçbir insan, hiçbir Müslüman beldesini terk edip kendini yerinden yurdundan eden düşmanının çatısı altında emniyet aramak zorunda kalmayacaktır.

https://www.aa.com.tr/.../bmmyk-2019da-dunya.../1881143 

Müslümanlar nereye sığınmalı?

Asırlar boyunca dünyaya liderlik etmiş en hayırlı ümmettik. 

471491067_1153428750116415_8183525297660818446_n.jpg

Asırlar boyunca dünyaya liderlik etmiş en hayırlı ümmettik. Alemlerin Rabbinden gelen seçkin bir hidayete, büyük zaferlerle dolu şanlı bir tarihe, büyük bir geçmişe sahiptik. Cumhuriyetin ilanıyla birilikte o parlak ve şerefli günlerin çok uzağında, sömürgeci kâfirlerin egemen olduğu bir dünyada, derin bir geri kalmışlık ve ağır bir zilletin dayanılmaz yükü altında yaşamak zorunda bırakıldık. Bu büyük hüsrana yol açan nedenlerden biri de, İslam Ümmetine musallat olan “Yahudileşme eğilimi”dir.

Yahudileşme eğilimi, kısaca; dünya sevgisi nedeniyle Allah’ın (svt) hükümlerine itaat etmemek, Allah’ın hükümlerini beğenmemek, Allah’ın hükümlerini tahrif etmek, Allah adına hükümler uydurmak ve uydurulan hükümleri Allah’tanmış gibi göstererek Allah’a iftira etmek, Allah hakkında yalan uydurmaktır diyebiliriz.

Allah-u Teâlâ, Yahudilerle ilgili bu durumu şöyle açıklamıştır:

**“Allah’a verdikleri sözleri ve ettikleri yeminleri önemsiz bir dünya menfaatine satanlar var ya… işte onların ahirette hiçbir nasipleri yoktur. Allah, kıyamet günü onlarla konuşmayacak, onlara merhamet nazarıyla bakmayacak ve onları temize çıkarmayacaktır. Onlar için can yakıcı bir azap vardır. Ehlikitap’tan bir grup, okuduklarını kitaptan sanasınız diye kitabı okurken dillerini eğip bükerler. Halbuki okudukları kitaptan değildir. Söyledikleri Allah katından olmadığı halde: ‘Bu Allah katındandır!’, derler. Onlar, bile bile Allah'a iftira ediyorlar.” [Âl-i İmran Suresi 77-78]**

Yahudilerle başlayan bu eğilim sonrasında Hıristiyanları daha sonra da özellikle Hilâfet’in ilgasından günümüze kadar geçen yüz yıllık süre içerisinde maalesef ki Müslümanları da etkisi altına almıştır. Rasulullah SallAllahu Aleyhi ve Sellem Efendimizin, söylediği; “Onları adım adım, karış karış takip edeceksiniz. Onlar bir kertenkele deliğine girseler, siz de onlarla birlikte gireceksiniz!” hadisi de bu gerçeği göstermektedir.

Yahudileşme eğiliminin en belirgin özelliği, hakka tabi olmamak, isyan edip reddetmek ve hakka isyanı meşrulaştırmak adına bahane ve mazeretler üreterek bu bahane ve mazeretleri öne sürerek batıla teslim olmaktır. Hakka tabi olanlar ve hak söz söyleyenler üzerinde baskı kurmak, onları değişik ithamlarla suçlamak, onları itibarsızlaştırmaya çalışmak ve onların aleyhinde kamuoyu oluşturmaya çalışmak da Yahudileşme eğiliminin görülen tavırlarındandır.

İslam Ümmetini oluşturan Müslüman halklar üzerindeki iktidar sahipleri, iktidar bürokrasisi, iktidara karşı çıkmayı, iktidarı eleştirmeyi, iktidarı muhasebe etmeyi, iktidara hak söz söylemeyi kendi çıkar ve menfaatlerine aykırı gören çevreler, Yahudileşme eğiliminin en fazla etkisi altında kalan gruplardır.

Yahudileşme eğiliminin etkisi altında olanlar, inançlarından hareket etmek yerine, hükümleri vakaya göre değiştirenler, çıkar ve menfaate, iktidar ve güce teslim olanlardır. Yahudileşme eğiliminin etkisinde olanlar gasıp Yahudi varlığı “İsrail”in Gazze’de bugüne kadar gerçekleştirdiği yıkım, katliam, mezalim ve soykırım karşısında harekete geçmeyip, yerlerinde çakılıp kalan iktidar sahipleri ile ordular ve onları savunanlardır.

Yahudileşme eğiliminde olanlar; şu günlerde de yaklaşmakta olan, miladi takvime göre yılbaşı/noel vb. kutlamaları kültürel değerlere aykırılık nedeniyle okullarda yasaklayıp yine o okullarda Allah’ın kanunlarını hiçe sayarak batı endeksli eğitim modeliyle İslam’ın güzide evlatlarının tertemiz zihinlerini kirletenlerdir.

Yahudileşme eğilimi, sadece İslam Ümmetinin İslam’dan uzaklaşmasına, zillete mahkûm olmasına ve geri kalmasına yol açmamış, aynı zamanda bütün insanlıkta sapkınlıklara, yozlaşmaya, toplumsal çöküntü ve buhranlara da yol açmıştır. Toplumda artan suç oranları, gençlerin mutsuz bir hayat sürmeleri, işsizlik, sağlık ve ekonomi alanlarındaki çöküntüler bu buhranın yansımalarından sadece birkaçıdır.

İnsanlığın ve Müslümanların en tehlikeli düşmanlarından biri olan Yahudilere benzeme ve Yahudileşme eğiliminin ortadan kalkması; ancak İslam Ümmetinin izzetli ve şerefli günlerine, Hilâfet’in İslam Ümmetine geri dönmesiyle mümkün olacaktır. Bunu mümkün kılmak ise biz Müslümanların çaba ve gayretine bağlıdır Öyleyse haydi bugünü milat olarak kabul edip İslam’ın var olduğu dönemdeki huzur ve güven ortamına, güç ve kudret sahibi günlerine geri dönmesi için var gücümüzle çalışmaya başlayalım.

**“De ki: “İşte bu benim yolumdur. Ben ve bana uyanlar bilerek Allah’a çağırırız. Allah’ın şanı yücedir. Ben, Allah’a ortak koşanlardan değilim.” [Yusuf Suresi, 108]**

Sümeyye Şeyma GÜVENİLİR

EY MÜSLÜMAN, BU SEN DEĞİLSİN!

İslam; insanın yaratılışına uygun olarak hükümler getirmiş, kadın ve erkeği birbirini tamamlayan bir bütün olarak görmüştür. 

471201547_1150982367027720_1865598617048590281_n.jpg

İslam; insanın yaratılışına uygun olarak hükümler getirmiş, kadın ve erkeği birbirini tamamlayan bir bütün olarak görmüştür. Rum suresi 21. ayette “Onlara ısınıp kaynaşasınız diye size kendi türünüzden eşler yaratıp aranıza sevgi ve şefkat duyguları yerleştirmesi de O’nun delillerindendir. Doğrusu bunda iyi düşünen kimseler için ibretler vardır.” buyurularak erkek ile kadın arasındaki ilişkilerin niteliği de belirtilmiştir.

İslam’da insana insan olarak bakılır ve dil, ırk, soy, cinsiyet gibi özelliklere bağlı bir ayrım ya da üstünlük söz konusu olmaz. Kadın, erkekten üstün olamayacağı gibi erkek de kadından üstün değildir. İslam, üstünlüğü sadece takvada görür. İslam’dan önceki toplumlarda ise soy, köken, cinsiyet vb. nitelikler üstün sayılma sebebi olarak göze çarpmaktadır.

İslam’dan önceki toplumlarda kadının yerini anlamak için bazı toplumların incelenmesi yerinde olacaktır. Örneğin, Eski Yunanlarda kadın, pazar yerlerinde bir meta gibi satılırdı. Yunanlar kadını ticari bir mal hâline getirmişlerdi. Kadının bir eşyadan bir farkı yoktu. Alınıp satılan mallar gibi kadın da miras olarak bırakılabilir ve bir başkasına bağışlanabilirdi. Aynı zamanda Eski Yunan toplumu, kadını “Şeytan işi çirkin bir yaratık!” diye adlandırarak kadınlara kölelik dışındaki her şeyi yasaklamışlardı.

Hint toplumunda da durum farklı değildi. Bu toplumda kadının işi, kocasına hizmet etmekten ibaretti. Kadın, kocası öldüğü zaman dünyada bir işi kalmadığı düşünülerek kadının kendisini ateşe vermesi emredilirdi. Yani kadına en temel hakkı olan yaşama hakkı dahi verilmiyordu.

Yahudilerin bakış açısı kadını alçaltıcı bir konuma indirgemişti. Yahudi erkekler sabah dualarında kendisini kadın olarak yaratmadığı için şöyle dua ederlerdi: “Ezelî ilahımız beni kadın olarak yaratmadığın için sana hamdolsun.”

İslam gelmeden önce dünyada önde gelen ve bugünkü İran’ın ataları olan Sasani Devleti’nin kadınlarla ilgili tutumları akıl almaz nitelikler taşımaktaydı. Sasanilere göre bir erkek, kız kardeşiyle evlenebilirdi ve bu toplum içinde ayıplanmaz, aksine daha çok teşvik edilirdi.

Hristiyan âleminde durum daha da vahimdi. Hristiyanlara göre kadın, şeytanın oyuncağı olmuş ve Hz. Âdem’e (as) yasaklı meyveyi yedirerek asli suç denilen günahı işletmiştir. Hristiyanlar nazarında “Kadın günahın anası fesat ve fitnenin kaynağıdır ve bu sebeple cehennemin kapısıdır. O bizzat var oluşuyla utanılacak bir yaratıktır.” Hristiyanlarca kadının aşağılık bir varlık olduğu ve cehennemde en ağır azabı çekmesi gerektiği öne sürüldü.

Çin toplumunda kadının bir adı bile yoktu. Çinliler, kadınlara bir iki üç gibi sayılarla hitap ederlerdi. Kız çocuğuna hayvan nazarıyla bakarlardı.

Cahiliye Devri’nde ise Araplar, kadınları utanç kaynağı olarak görürlerdi. Herkesin bildiği gibi kız çocuklarını diri diri gömerlerdi, diğer dönemlerde ve toplumlarda olduğu gibi Arap toplumu da kadınlara eziyet ve işkence çektirirlerdi. Cahiliye insanları, kadınları zorla miras olarak alırlardı ve kocası ölen bir kadına ceketini ilk atan kimse ona şöyle derdi: “Ölünün malına olduğu gibi karısına da vâris oldum.” Böylece o kadın kayıtsız şartsız o kişinin malı olurdu.

Dünya üzerinde kadın hakkında bu denli iğrenç fikirler varken İslam, kadını geçmiş uygarlıkların hiçbirinde görmediği bir değere kavuşturdu. Kadını mal, köle, zevk ve eğlence aleti olmaktan kurtardı. İffet ve namusu, haysiyet ve şerefi böylesine çiğnenen hor görülen kadını en değerli mevkie ulaştırdı.

İslam, kadına çok çeşitli haklar verdi, kadın ve erkeğin birbirini tamamladığını tüm insanlığa telkin etti. Birçok hadiste ve ayette kadına verilmesi gereken değerden bahsedilmiştir. Hz. Peygamber (sav) tüm konularda rehber olduğu gibi kadını ve kadın haklarını koruması ve insanlığa rehberlik etmesi için gönderilmiştir. Cenneti annelerin ayakları altına seren Hz. Peygamber, kadının konumunu yükseltmiştir. Hristiyanlar, kadını cehennem kapısı görürken İslam, cenneti kadınların ayakları altına sermiştir.

Buhari’de zikredilen bir hadis şöyledir: “Ebu Hureyre’den (ra) rivayet edildiğine göre bir kişi Hz. Peygamber’e (sav) gelerek: ‘Ya Resulallah! Benim siyah bir oğlum doğdu, karımdan şüpheleniyorum.’ dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber, ‘Senin develerin var mı?’ diye sordu. Adam, ‘Evet var!’ dedi. Onun bu ifadesi üzerine Hz. Peygamber, develerin renklerini sordu. Adam, devlerinin kırmızı olduklarını söyledi. Hz. Peygamber, ‘Bunların içinde beyazı siyaha çalar boz deve var mıdır?’ diye sorunca adam, ‘Evet vardır!’ diye cevap verdi. Hz. Peygamber, ‘O boz renk nereden oldu?’ diye sorunca adam, ‘Soyunun bir damarına çekmiş olsa gerek!’ dedi. Bunun üzerine Hz. Peygamber, ‘Oğlun da eski bir soy damarına (köküne) çekmiş olabilir.’ dedi.”

Görüldüğü gibi Hz. Peygamber, çölden gelen bir adamın anlayıp kavrayabileceği bir şekilde karısından şüphelenmesinin yerinde olmadığını söylemiştir. Böylece o, delilsiz ve şahitsiz hiçbir kadın hakkında kötü konuşulmayacağını ortaya koymuştur. Peygamberimize ilk iman eden Hz. Hatice hakkındaki hadis-i şerifte “Dininizin üçte birini ondan öğrenin.” buyrulmuştur. Ehlibeytin annesi Hz. Fâtıma validemizin yaşantısı, İslam’da kadınlara verilen ehemmiyeti ve hiçbir ayrıma tabi tutulmadıklarını gösterir.

Hz. Peygamber’in eşi Hz. Aişe (ranha) anlatıyor: “Peygamberimiz oturuyordu. Birden insanların ve çocukların gürültüsünü işitti. Bir de baktık ki Habeşli dans ediyor, insanlar etrafını sarmışlar. Bana: ‘Aişe gel bak!’ dedi. Yanağımı omzuna koydum, iki omuzu arasından bakmaya başladım. ‘Doymadın mı Aişe?’ demeye başladı. Ben de bana verdiği değeri anlamak için ‘Hayır!’ diyordum. Yorgunluktan ayaklarını değiştirdiğini, ayaklarının birbirine, bir ötekine bastığını gördüm.” Hz. Peygamber, ne kadar yorgun olsa da Hz. Aişe’ye değer verdiğini göstermek için yorgunluğunu göz ardı ederek Hz. Aişe’yi beklemiştir.

Yine Hz. Aişe, Peygamber Efendimizin nezaketini şu sözlerle aktarmıştır: “Rasulullah, hanımlarıyla baş başa kaldığında insanların en nezaketlisi ve güler yüzlüsüydü. Eve girişinde mutlaka hanımına selam veren Peygamberimiz, geceleyin geldiği takdirde uyuyanı uyandırmayacak fakat uyanık olan bir kimsenin duyabileceği bir sesle yine selam vererek içeri girerdi.” diyor.

Bir gün Hz. Aişe, Peygamberimize şu soruyu sordu: “Ya Rasulullah, bana olan sevgin nasıldır?” Peygamberimiz: “Kördüğüm gibidir.” diye cevap verdi. Aradan zaman geçince Hz. Aişe yine sordu: “Kördüğüm nasıldır?” Peygamberimiz “İlk günkü gibidir.” diye cevapladı.

Peygamberimiz sadece hanımlarına değil, kız çocuklarına ve sahabe hanımlarına da çok merhametli ve sevgi dolu davranırdı. Ensar hanımları “O, bize bizden daha merhametliydi.” demişlerdi. Efendimiz gittiği seferlerden döndüğünde ilk önce kızı Hz. Fatıma'nın evine uğrardı. Hz. Fatıma onu ziyarete geldiği zaman ayağa kalkar ve onu alnından öperdi. Ashabına, çocuklarına hediye dağıtmaya kız çocuklarından başlamalarını tavsiye ederdi.

Bir şahıs, Rasulullah Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem’e gelerek “Kendisine en iyi davranmam gereken kimdir?” diye sordu. Rasulullah Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem “Annen!” buyurdu. O sahâbi “Ondan sonra kimdir?” diye sordu. Efendimiz, “Annen!” buyurdu. Sahâbi tekrar “0ndan sonra kim gelir?” diye sordu. Allah Rasülü yine “Annen!” buyurdu. Sahabi tekrar “Sonra kim gelir?” diye sorunca Rasul-i Ekrem Sallallahu Aleyhi ve Sellem bu sefer “Baban!” cevabını verdi.” (Buhari, Edeb, 2)

İslamiyet’te kadına ev geçimi vb. yüklenmediği gibi hanımların miras ve mülkiyet hakları da vardır. Kadınlar, vazife ve hassasiyetlerine uygun işler yapabileceği gibi sahip olduğu mallar üzerinde tasarrufta özgürdürler. Biliyoruz ki Hz. Hatice ticaretle uğraşan bir kadındı. Sevde ve Zeyneb validelerimiz deri işleri yaparak para kazanırdı. Görüyoruz ki İslamiyet’te kadın belirli şartlar altında çalışabilir, ticaretle uğraşabilir.

İslamiyet, kadına evlilik konusunda da birçok hak tanımıştır. Diğer topluluklarda kadın rızası olmadan evlendirilirken İslamiyet’te kadının rızası çok önemlidir. Nisa suresi 19. ayette şöyle buyrulmuştur: “Ey iman edenler! Kadınlara zorla vâris olmanız size helal değildir. Apaçık bir edepsizlik yapmadıkça onlara verdiğinizin bir kısmını ele geçirmeniz için de kadınları sıkıştırmayın. Onlarla iyi geçinin. Eğer onlardan hoşlanmazsanız (biliniz ki) Allah’ın hakkınızda çok hayırlı kılacağı bir şeyden de hoşlanmamış olabilirsiniz.”

Kadınlara evlilik hayatında maddi sorumluluk yüklemeyen İslam, olası bir ayrılık durumunda kadınlara mehir hakkı da tanımış ve kadının ekonomik olarak zora düşmesinin önüne geçilmiştir. Nisa suresi 4. ayette şöyle buyrulmuştur: “Kadınlara mehirlerini gönül rızası ile (cömertçe) verin, eğer gönül hoşluğu ile o mehrin bir kısmını size bağışlarlarsa onu da afiyetle yiyin.”

Örneklerden de anlaşılacağı üzere İslamiyet, her alanda olduğu gibi kadın hakları konusunda da diğer millet ve devletlerin önüne geçmiş, insanlığın sorunlarına köklü çözümler getirmiştir. Günümüzde İslam’ın hükümlerinden uzaklaşıldığı için kadın, Cahiliye Devri’ndeki konumundan daha aşağı konuma gelmiştir. Günümüzde kadın; ekonomik sorumluluklar altında ezilmiş, tecavüz ve katliamların kurbanı olmuş, sömürgecilerin bombaları altında yaşama hakkı elinden alınmış bir konuma gelmiştir. Kadını hak ettiği konumuna tekrar getirecek olan da elbette İslam’dır.

Rümeysa Babayiğit

İSLAMİYET’TEN ÖNCEKİ TOPLUMLARDA KADININ YERİ VE İSLAM’IN KADINA VERDİĞİ ÖNEM

Cumhurbaşkanı Erdoğan, Bilim Erzurum'da düzenlenen "Gençlerle Buluşma" programına katıldı.

470214114_1148161183976505_6602230803017759813_n.jpg

Cumhurbaşkanı Erdoğan, Bilim Erzurum'da düzenlenen "Gençlerle Buluşma" programına katıldı. Programda gençlerin artık evlenmediğine değinen Erdoğan, Türk milletinin aile kavramının ayrı bir kutsiyeti olmasına rağmen gençlerin evlenmek istemediğini vurgulayarak gençlerin eş beğenmediklerini ifade etti.

Aile kurmak; sevgi, saygı ve muhabbetle dolu bir yuvaya sahip olup çocuklarının olmasını istemek her insanın fıtratında olan ve hayalini kurduğu bir gerçek iken zamanın gençleri neden evlilikten kaçıyorlar veya geç evlilik yapıyorlar?

Bunun en büyük sebepleri içinde bulunduğumuz ekonomik koşulların aile kurmayı zorlaştırması, İslam’dan uzaklaştıkça yozlaşan evlilik anlayışı ve beraberinde gelen sorumsuzluk, ahlaki çöküntü, aldatmalar, haramın kolay ulaşılır olması, evliliğe menfaat eksenli yaklaşımlar, ömür boyu bitmeyen nafaka endişesi, miras ve buna benzer pek çok sebep sayabiliriz. Batılı hayat tarzı ve nizamları esas alınarak Müslümanlara dayatıldığından beri gençlerin evliliğe meyili azaldığından aile yapısı bozuluyor ve problemler artarak var olan yuvalar da yıkılıyor.

Evlenmeyen gençler, eş beğenmedikleri için değil, kapitalist toplumda ölçü olan yeterli şartlara sahip olamadıkları için evlenemiyorlar. Demokrasi ile batıdan gelen hak ve özgürlükler gençlere sevimli gösterildiği için evlenmiyorlar. Ev kuracak maddi birikime sahip olamadıkları için evlenemiyorlar. Yıllardır beyinlerine işlenen “bekârlık sultanlıktır” sloganıyla sultan olacakları aldatmacası yüzünden evlenmiyorlar. Bekârlığa özendiren diziler, gündüz programları, sosyal medya aracılığıyla yayılan zehirli fikirler sebebiyle evlenmiyorlar. Yine batı kaynaklı feminizm, cinsiyet eşitliği gibi kadın ve erkeğe düşen sorumlulukları sorun haline çeviren fikirler yüzünden evlenmiyorlar. İşte bütün bu safsatalar yüzünden inancını ve değerlerini kaybeden gençler, evlenmeye mesafeli durmak zorunda kalıyorlar.

Evlilik; İslam’a göre her iki cihan saadetini sağlayan, kadın ve erkeğin birbirlerine olan fıtri meyillerini helal yoldan doğru bir doyuma yönlendiren ve her iki cinsi de koruyan bir müessese iken bugün kapitalizmin yetiştirdiği gençler evlilikten korkar hale gelmiştir. Problem gençlerde değil, onların üzerine tatbik edilen evliliği mutluluk kaynağı ve yaşama sevinci değil, sırtına yüklenecek yük olarak gösteren bozuk fikirlerdedir.

İki cinsin evlilik yolu ile birleşmesinin asıl gayesi sükûnet, huzur, güven ve yakınlıktır. İnsan hayatında evlilik, ciddi önemli bir dönüm noktası, hukukî bir sözleşmedir, gelip geçici bir zevk ve eğlence değildir. Aile, toplum hayatına vücut ve can veren en küçük birimdir. Aile, ferde sorumluluk duygusunu kazandırdığı, yalnızlık hissini yok ettiği için, onu daha kuvvetli bir şekilde hayata bağlar. Ailede paylaşılan huzur ve mutluluk da insanın yaşama sevincini artıran önemli bir etkendir. İslam erken yaşlarda evlenmeyi teşvik ederek aile içinde ilişki ve bağlara önem verdiği gibi boşanmaları da belli şartlara bağlayarak evlilik akdinin ciddiyetini göstermiştir.
Allah (svt) şöyle buyurmaktadır;
**“Allah’ın ayetlerinden biri de kendileriyle kaynaşmanız için, size kendi nefislerinizden eşler yaratması ve aranıza sevgi ve merhamet koymasıdır.” (Rum, 30/21)**
Rasulullah (sav) şöyle buyurmaktadır:
***"Evleniniz, çoğalınız, çünkü ben kıyamet gününde sizin çokluğunuzla iftihar edeceğim." (Beyhakî, VII/81)*** 

Gençler Artık Evlenmiyorlar

Gelip geçici olan dünya hayatında güven ne kadar önemli bir kavramdır. 

470230367_1147843584008265_5438508098932235912_n.jpg

Gelip geçici olan dünya hayatında güven ne kadar önemli bir kavramdır. Kısacık yaşantını kaliteli, mutmain geçirebilmenin dayanağı bu kavramdır. İş yerinde, arkadaş çevresinde veya aile içinde güvenin olmadığını düşünün. Düşünmesi bile insana huzursuzluk veriyor değil mi? İnsan güven duyduğu bir ortamda, güven duyduğu insanlarla yaşamak ister. Bu yaşamın içinde Allah’a (svt) güven olduğu vakit işte o zaman fert bazında hakiki saadete ulaşılmış olur.

Güvenin oluşması için dayanağı tanımamız gereklidir. Örneğin bir arkadaşımıza çok güvenmemizin sebebi onu veya onun taşıdığı fikirleri tanımamızdan geçer. Biliriz ki o her sıkıntımızda yardımımıza koşar, arkamızı döndüğümüzde gıybetimizi yapmaz, sadece hayrımızı düşünür ve asla ihanet etmez. Allah’a (svt) güvenin olması için de Allah’ı tanımak gerekir. Allah’ı tanımaz bilmezsek O’na olan tevekkülü hayatımızın neresine oturtacağız? Allah’ın Er-Rauf, Es-Sabur, Er-Rakib, Es-Semi, El-Basir vb isimlerinin anlamlarını bilmezsek birinin herhangi bir sıkıntımızda “Allah’a güven” nasihati kalbimize nasıl tesir edecek? Zira o kalp güven duyacağı dayanağı tanımıyor. Tanımadığına nasıl güvensin?

Bu kısa açıklamadan sonra Sednaya hapishanesinden özgürlüğüne kavuşan o mübarek kadınlara gelelim. Akıl almaz işkencelerden geçtiler, “Allah aşkına yapma” çığlıklarına karşılık “Burada Allah yok” sözlerini alıp tecavüze uğradılar, o insan dışı varlıkların çocuklarına hamile kaldılar, günlük sadece birkaç kaşık yediler, senelerce güneş görmediler ama o mübarek, şerefli kadınlar Allah’ı (svt) hiç terk etmediler. Özgürlüklerine kavuştuklarında hepsinin üzerinde (hani bazı kadınların o modaya uymuyor diye veya kocası öyle giyinmesine izin vermiyor diye giyilmeyen) Allah’ın emri olan başörtüsü, cilbab ve dillerinde ise “Allah-u Ekber” nidaları vardı. Yaşadıkları tüm vahşete rağmen şükrettiler ve ilk yaptıkları ise şükür secdesine kapanmak oldu.

Bu neyi gösteriyor biliyor musunuz? Tüm yaşadıkları zorluklara rağmen Allah’a (svt) ve O’nun planına güvendiler. “Allah bizi unuttu” demediler “Allah büyüktür elbet bir gün bizleri bu zindandan çıkartacaktır” dediler. Buna inandılar çünkü kalplerinde güven duydukları Allah’ı (svt) çok iyi tanıyorlardı. Biliyorlardı ki, Allah (svt) kulunu yalnız ve yardımsız bırakmaz. Biliyorlardı ki, Allah (svt) her sıkıntıdan sonra ferahlık, her karanlıktan sonra bir aydınlık verir. Biliyorlardı ki, yaşadıkları zorlukların karşılığında ebedi Cennet ve Rahmanın rızası vardır. Güçlü ve kuvvetli girdiler senelerce esarette kaldılar, belki fiziksel olarak çöktüler ama aynı güç ve kuvvetle çıktılar. Ne imanlarını ne de haysiyet ve onurlarını kaybettiler.

İşte bu dik duruşun, güç ve kuvvetin arkasında yatan sır; Allah’a (svt) olan tevekkülden kaynaklanıyordu. Bu güven onları Allah’tan (svt) ve O’nun emir ve yasaklarından biran olsun uzaklaştırmadı.

Şimdi kendi kendimizle hesaplaşma zamanı Ey Müslüman Kadınlar!

Sahabi kadınlardan örnek verildiğinde “ama onlar Rasulullah’ın zamanında yaşıyorlardı biz onların seviyelerine nasıl ulaşacağız?” diyenler bakın bu mübarek kadınlar bizim zamanımızda yaşıyorlar, bizler gibi onlar da görmediler Rasulullah’ı ama iman ettiler. Kimi Hz. Sümeyye oldu, kimi Hz. Sumeyra. Hayat gayelerini kavradılar. Zorluk ve ferahlıkta sadece Allah'a (svt) güvenmeleri gerektiğini idrak ettiler. Bunu sadece dil ile söylemediler, tevekkülü iliklerine kadar yaşadılar.

Şimdi bizlere ne oluyor da bu kadar rahatlığın içinde Allah’a (svt) itaatten uzaklaşabiliyoruz? Yarın benzer şeyler bizim başımıza geldiğinde Allah’a (svt) güvenebilecek miyiz? Teslim olabilecek miyiz O Rahman’a? Eğer Allah’ı (svt) tanımaz O’nun nizamı doğrultusunda yaşamazsak güven nasıl gerçekleşecek?

Öyleyse Sednaya kadınları bize iman ve tevekkülü hatırlatsın. Zalim otoriteler karşısında dik duranın elbet kazanacağı müjdesini hatırlatsın.

Sednaya Kadınlarının Dik Duruşunun Sırrı: “Allah’ın Planına Güvenmek”

Dün sabah saatlerinde muhaliflerin Şam’ı aldığı ve 54 yıllık Esad Ailesi iktidarının sona erdiği haberleriyle uyandık. Esad ülkeden kaçarken muhalifler ise Cumhuriyet Sarayı ve Genel Kurmay binasındalardı.

469449487_1141077111351579_8702088882934570405_n.jpg

Dün sabah saatlerinde muhaliflerin Şam’ı aldığı ve 54 yıllık Esad Ailesi iktidarının sona erdiği haberleriyle uyandık. Esad ülkeden kaçarken muhalifler ise Cumhuriyet Sarayı ve Genel Kurmay binasındalardı.

Baas rejimi ve ardından gelen Hafız Esad’la beraber Suriye halkı zulmün her çeşidini tatmış durumdaydı. Ardından gelen oğul Esad ise zulümde babasını aratmayacak politikalar izlemekten kaçınmadı.

Beşşar Esad Arap baharıyla beraber reform isteyen halkına yaptığı ka*tliamlar, i*şkencelerle hafızamıza kazındı. Yüzbinlerce sivili kimyasal saldırılarla ö*ldürdü. Kendi halkına yaptığı zulümde, siyonistleri aratmayan politikalar izledi. Ülkesini yıkılmaz korku duvarlarıyla ördü ve nihayetinde o da ABD tarafından kullanılıp bir kenara atılmış diktatörler kategorisinde yerini aldı. Ellerinde yüzbinlerce Müslümanın k*anı olan bu satılık lider bir gün korku duvarlarının yıkılabileceğini düşünmemişti.

Muhaliflerin kontrolü ele geçirmesinden ve rejim güçlerini etkisiz hale getirmelerinin ardından rejimin acımasız yüzü tüm gerçekliğiyle ortaya çıktı. Muhaliflerin ülkedeki esirleri serbest bırakmasının ardından, gözler Esad’ın Guantanamo’su diye isimlendirilen Sednaya Cezaevi’ne çevrildi. Yüzbinlerce esirin güneş ışığı görmeden tutsak bırakıldığı bu cezaevinin ne denli korkutucu olduğu, Suriyelilerin “Kızıl Hapishane” isimlendirmelerinden anlaşılıyor. Genellikle siyasi ve fikri suçluların kapatıldığı bu zindandan kurtulabilenlerin sayısı yüzde on.

Cezaevinin yeraltı hücrelerinde binlerce insan hala tutsak halde kurtarılmayı bekliyor. Serbest bırakılan insanların ise 24 yıl önce ö*len Hafız Esad'ın ö*lümünü bilmedikleri, akıllı telefonun icadından haberleri olmadığı anlaşıldı. Bu insan mezbahası cezaevinden kurtulanların yaşadığı şaşkınlık ve korku bizlere rejimin görünenin çok daha fazlası olduğunu gösterdi. 5 yıl güneş ışığı görmediği zindandan kurtulan esirlerin kendilerini kamerada gördükleri an yaşadıkları şaşkınlık utanç vericiydi. Kadınların ve muhtemelen o cezaevinde dünyaya gelmiş çocuklarının ne yapacağını bilmez halleri haberlerde yerlerini aldı.

Cezaevi tanıklarının verdiği demeçler ise k*an dondurucu boyuttaydı. 13 yıl Sednaya Cezaevi’nde kalan bir kadın şu ifadeleri kullanıyor:
“19 yaşında genç bir kız olarak girdiğim cezaevinden, 32 yaşında babasını bilmediğim çocuklarımla çıktım.”
Başka bir mahkumun ise;
“Dışarıdayım anne, dışarıdayım. 14 yıl sonra, özgürüm yemin ederim özgürüm.” ifadeleri o zindanlardan kurtulma ihtimallerinin çok düşük olduğunu gözler önüne seriyor.

Şu ana kadar Kızıl Cezaevinin ilk yeraltı katından 30.000 Suriyeliye ulaşıldı. İkinci katında 80.000 ve üçüncü katında yani rejimin en tehlikeli diye isimlendirdiği muhalif mahkûmların sayısının ise 30.000 olduğu tahmin ediliyor. Her türlü işkence ve infazın yaşandığı bu cezaevindeki tutuklu sayıları dikkate alındığında rejimin Muhaberat’la tüm ülkeyi korku, baskı ve i*şkenceyle susturduğu anlaşılıyor.

Müslüman halkların başındaki satılık liderlerin ülkelerinde nasıl bir politika izlediklerini bir kez daha görmüş oluyoruz. Korumaları gereken Müslüman halka, Nazilerden beter zulümler yaparak koltuklarını güvence altına almışlar.

Müslümanların tüm yaşanan zilletten ders çıkarmaları, Allah ve Resulü’nün razı olduğu sistem gelene kadar güvene kavuşamayacakları bir hakikattir. Esad rejiminin devrilmesi tek başına Müslüman halkı kurtaracak bir gelişme değildir. Laik-demokratik sistemden uzak, federal yapılara meyletmeden 14 yıl önceki devrim ruhuna dönmeleri ve İkinci Raşidi Hilafet’le zaferlerini taçlandırmaları gerçek kurtuluş olacaktır.

Sednaya Cezaevi’nin zincirlerini kıran Allah (svt) Gazze, Doğu Türkistan, Myanmar’daki hücrelerin de zincirlerini kırsın. Masum Müslümanlara kurtuluş sevinci yaşatan Allah (svt), tüm zulüm altındaki Müslüman kardeşlerimize de kurtuluş sevincini tattırsın. Şam’ın kurtuluşunu nasip eden Allah (svt), gerçek bir zaferle bu ümmetin evlatlarını tüm hegemon güçlerin pençelerinden kurtarsın. İkinci Raşidi Hilafet’in kurulmasıyla bizleri gerçek muzafferlerden kılsın.

YERALTINDAKİ İ*ŞKENCE MERKEZLERİ

İnsanoğlu elindeki kıymetlerin değerini nedense hep kaybedince anlıyor. 

469065251_1506683256706396_4577054671150264947_n.jpg

İnsanoğlu elindeki kıymetlerin değerini nedense hep kaybedince anlıyor. Bizler de zaman eridikçe kaybettiğimiz değerlerin kıymetini çok daha iyi anlıyoruz. Ümmet olarak kaybını derinden hissettiğimiz, elimizden kayıp giden en kıymetli değerlerimizden bir tanesi de kuşkusuz ahlaktır. Maalesef onu kaybedeli yıllar oldu. Artık ahlak yok… Artık sokaklarımıza, mahallelerimize, nesillerimize ve hatta mahremlerimize kadar uzanan ifsadın kirli elleri ve emelleri var…

İslam hayatımızdan uzaklaştıkça Batı’nın ifsat edici bataklığı bizi her an, her dakika içine çekerek değerlerimizden daha da mahrum bırakmaktadır. Gün geçtikçe, akrep ve yelkovan bir birini kovaladıkça toplumun, nesillerin edepten ve İslam ahlakından çok ırak kaldığını görüyoruz.

Halbuki bugün hayatımızdan çok uzakta ve yitiğimiz olan edep, dün hayatımızın bir parçasıydı. Edeple yürüyorduk… Büyüklere hürmet ediyorduk… Yaşlılara saygı gösteriyorduk… Küçüklerimizden de sevgiyi eksik etmiyorduk…

Şimdi ise bırakınız büyüklere karşı saygı duymayı; çağımızın gençleri Rablerine saygı duymuyor artık… Sokakta edebiyle yürüyen gençliğin yerini edepsizce “eşcinsellik” gösterisi yapan bir gençlik aldı maalesef… Kendi fıtratına saygısı olmayan nesiller meydana geldi…

Gençliğin merkezinde İslam olmayınca gayet tabidir ki boşluğu başka şeyler dolduruyor. Demokrasi ve laiklik gibi mesela… Evet, bugün gençlik demokrasinin gölgesinde hayatlarını sürdürmektedir. Velhasıl; demokrasinin getirdiği “özgürlükler”, sahip olduğumuz değerlerimizi tek tek elimizden çaldı, çalmaya da devam ediyor.

Biz nasıl oldu da bu hale geldik? Hangi ara böyle olduk?

Hâlbuki bizler;

Kendisinden meleklerin bile haya ettiği haya abidesi; iki nur sahibi, zinnureyn Hz. Osman’ın (ra) örnekliğinde büyümüş çocuklarız…

Haya sahibi, güvenilir “ümmetin emini” olan Ebu Ubeyde bin Cerrah’ın (ra) nesilleriyiz…

Bizler bundan bir asır önce Hilafet Devletimiz varken çiçeklerin diliyle dahi ahlak düzeni sağlayan bir nizamımız vardı.
Ahlakın dili; çiçeklerin rengiydi…
Mesela; Pencere önüne konulan sarı çiçek, “bu evde hasta var, ona göre hareket edin” demekti. Şayet pencerenin önünde konulan kırmızı çiçek, “bu evde genç evlilik çağında bir kız var, ona göre konuşun” demekti…

Kapıdaki tokmakların dahi adabı muaşeret dili vardı. Büyük tokmak çaldığında kapıyı çalanın erkek, küçük tokmak çaldığında ise kapıdakinin kadın olduğu anlaşılırdı.

Çocuğunun cenazesinde dahi edebinden ödün vermeyen annelerin çocuklarıydık biz…

Buyurun size edep abidesi bir annenin örneği, buyurun size Allah’ın emrine teslim olan bir kadının en güzel örneği…

Medine’nin yahudi kabilelerinden Kurayzaoğulları ile yapılan savaşta Ensar’dan Hallad (ra) isminde bir sahabe şehit düşer. Arkadaşları Hallad’ın (ra) annesine oğlunun şehit olduğu haberini götürürler. Şehit annesi gözyaşlarıyla üstüne başına bir şeyler geçirerek oğlunun yanına gider. Şehit annesinin böyle yapmasını garipseyenler olur ve sorarlar anneye; “Oğlun şehit oldu, sense bu acıya rağmen örtünmeyi ihmal etmiyorsun?”
Şehit annenin cevabı takdire şayandı; “Ben evladımı kaybettim, Allah’ın emri olan hayamı değil!”
Yine bizler;
Öldükten sonrası için dahi olsa edebine ve hayasına dikkat eden Fatıma’nın (ranha) torunlarıyız...
Buyurun size haya abidesi bir kadın örneği daha…
Peygamber efendimizin vefatından kısa süre sonra hastalanıp vefatının yakın olduğunu anlayan Hz. Fatıma (ranha) içini rahatsız eden bir hususu kendisine yakın hissettiği bir hanımla paylaşmıştı. Sıkıntı ettiği husus ise defin ve cenaze merasimiyle alakalıydı. Şöyle ki; o dönem vefat eden kimse bugün olduğu gibi tabutun içine değil de bir tahta parçasının üstüne kefenle toprağa gömülüyordu. İşte Fatıma (ranha) tam olarak da bundan rahatsızlık duyuyordu. Neydi o rahatsızlık duyduğu şey biliyor musunuz değerli okur kardeşlerim. Tabutun üzerinde kefenli vücudunun namahrem tarafından görünecek olması. İşte Fatıma (ranha) kendisine yakın hissettiği kadına bu meseleye açmış, vücudunu örten bez parçasının, vücuduna yapışıp namahreme görünmesini istemediğini dile getirmiş. Hz. Fatıma’yı (ranha) dinleyen kadın başka bir bölgenin günümüzdeki tabut gibi taşındığını söylemiş ve isterse öyle bir tabutun yapabileceğini teklif etmiştir. Nitekim Hz. Fatıma (ranha) vasiyet ederek böyle taşınmak ve bakanlar nazarında gizli tutulmak istediğini vasiyet etmiştir.
İffet abidesi Fatıma (ranha)… Edep abidesi sahabi… Allah (svt) onlardan razı olsun…
Bırakın edepsizce sokaklarda boy göstermeyi, biz;
Başörtüsünü çıkarmadığı için darağacında sallandırılan Şallı Bacının nesilleriyiz…
İfsat her yönüyle hayatımızı kuşatmışken, kuşatmaya da devam ediyorken bizler bu durumu kabullenecek miyiz? Gidişatın daha da kötü olmasına müsaade mi edeceğiz? Seyreden ve durumu kabullenenlerden mi yoksa rahatsızlık duyup, mevcut durumu kabullenmeyip değişmek ve değiştirmek isteyenlerden mi olacağız?
Evet, ahlakımızı demokrasiyle çaldılar. Bu gençliğin hayasını laiklikle çaldılar!
Çaldırmayacağız! Çalmalarına müsaade etmeyeceğiz!
Demokrasiden duyduğumuz rahatsızlığı hep dile getireceğiz!
Ümmetin derdiyle dertleneceğiz! Dertlenmeliyiz de!
Bir şeyler yapacağız! Yapmalıyız da!
Değerlerimize sarılacağız! Sarılmalıyız da!
Gençlerin, nesillerin imanını ve ahlakını fasit fikirlerle çalmalarına izin vermemeliyiz. Kaybettiğimiz değerlerimizi geri kazanmalıyız. Kaybettiğimiz ahlakı, yitirdiğimiz edebi geri kazanmalıyız…
Çünkü unutmayalım ki bizler; ahlakı Kur’an olan Hz. Peygamber’in (sav) Ümmetiyiz…
Kazanabiliriz… İslam’ın tekrar yeryüzüne hâkim olmasıyla kaybettiğimiz değerleri yeniden elde edebiliriz…

Zeynep İmamoğlu 

Gençliğin Ahlakını Demokrasiyle Çaldılar

29 Ekim 1923’de kurulan Türkiye Cumhuriyeti millî ve laik bir esas üzerine kuruldu

206573696_787319721976090_7508380598896231098_n.jpg

29 Ekim 1923’de kurulan Türkiye Cumhuriyeti millî ve laik bir esas üzerine kuruldu. Kurulur kurulmaz da 13 asır boyunca İslam ile idare edilen, İslami fikirlerin ve duyguların hâkim olduğu topluma gayri İslami fikirler dayatılmaya başlandı. Hayatın her alanında devrim adı altında zulümler yapıldı.

Zulmün en büyüğü ise Müslümanların yönetim nizamına yapıldı. Ve 3 Mart 1924’te Hilâfet kaldırıldı.
Sömürgeci kâfirler, Hilafetin ilgasından sonra beldelerimizde batı kanunlarını direkt olarak uygulamaya başladılar. Bu kanunları İslâmi kanunlar olarak değil medeni kanunlar olarak uygulamaya başladılar. Böylece şerî hükümler terk edildi, İslâm hükmü uzaklaştırılıp küfür hükmü yerleştirildi.

Bu hususta kendilerine yardım eden faktör, yönetimin temelini ve hayatla ilgili bütün hususları, öğretimde ve eğitimde çizdikleri siyaset ve programlar esası üzerine oturtmalarıydı. Bu programları korumak ve himaye etmek için tahsilliler ordusu oluşturdular ve onları söz sahibi kıldılar.

Tüm İslam beldelerindeki Müslüman halkları birbirlerine düşmanlık etmede adeta yarıştırdılar. Asabiyetçiliği dinlerinin önüne geçirmede onlara öyle tuzaklar kurdular ki maalesef bu asabiyetçilik yangını halen katlanarak çoğalmakta. İslam akidesi üzerine kaim olan İslam coğrafyalarının Müslüman halklarının aralarına çekilen batıl ve suni sınırları sahiplenmelerini sağlayarak birbirlerinden uzaklaştırdılar. Ümmet birbirinden uzaklaştıkça da birbirini sevmez ve tahammül edemez oldu.

Durum Türkiye için de farklı olmadı. Cumhuriyetin ilanı ile Türkiye’de Ümmet anlayışından ulus anlayışına geçiş yapılmasıyla İslam’ın getirdiği kardeş olma ve ırkçılığın kötü olduğu bilinci ortadan kaldırıldı ve jakoben bir anlayışla herkes Türk kabul ettirilmeye çalışıldı. Yeni bir ulus yaratmak şiarıyla yola koyulan cumhuriyet rejimi, hâkimiyet kurduğu tarih boyunca özellikle Kürtlere yönelik çok yönlü inkar, imha, sürgün ve asimilasyon politikalarını hayata geçirdi.

Dakik bir bakış ile bakıldığında bugün adına Kürt meselesi denilen mesele aslında Hilafetin ilgası ile ortaya çıkmış bir meseledir. Çünkü Hilâfet, farklı din, ırk ve kültürlere sahip milletleri bir arada tutan yegâne sistemdi.
Genç Cumhuriyetin Kürtlere yönelik aslı inkar ve sindirme politikası Şeyh Said kıyamı akabinde gerçekleşmiştir. Şeyh Said kıyamından sonra M. Kemal’in liderliğinde ülke genelinde bir “temizlik harekâtı” başlatıldı. Çıkarılan Takrir-i Sükûn ve iskân politikaları ile doğuda yapılacak katliamlar için meşru bir zemin oluşturuldu. Kürt dilinin men edilmesi maddesi dahil birçok maddeyi içinde barındıran “Şark Islahat Planı” yol haritası kabul edildi.

Devletin bu somut zulmü karşısında Kürt milliyetçiliği ekseninde birçok örgüt kuruldu. Bunların birçoğu da komünizmin farklı yorumları ile düşüncelerini şekillendirdiler. Fikrî ve siyasi olarak hareket edenlerin yanında silahlı mücadeleyi benimseyenler daha baskın çıktılar.

Silahlı örgütlerin faaliyetlerinin artması akabinde devletin zulmü daha da arttı. Zulüm arttıkça da örgütler güçlendi ve sonunda Kürt meselesi terör meselesine dönüştü.

Hilafetin ilgasından sonra Türkiye Cumhuriyeti, uyguladığı politikalarla İslam Ümmetinin evlatlarının akidelerini öğütüp onları birbirlerinin katili olacak duruma getirmiştir. Farklı batıl fikirler etrafında kitleleşmelerini sağladıkları İslâm Ümmetinin evlatlarından bazılarını akidelerine düşman ederken bir kısmının da akidesine muvafık olmayan fikirler peşinde koşturmalarına yol açtılar. Bir yandan gençleri bu batıl fikirlerin peşinden koşturdular diğer yandan da bu fikirler ile anayasal düzeni yıkmaya çalıştıkları gerekçesiyle bu gençleri gözaltı, tutuklama, işkence, hapis ve faili meçhul cinayetlerle katlettiler. Devlet bir yandan kamuoyuna yansıyan resmi bir zulüm politikası icra ederken gayri resmi olarak da faili meçhul cinayetler işledi ve halen de işlemeye devam ediyor.

İşin trajik tarafı şudur ki her parti iktidara gelene kadar devletin bu zulüm politikalarını eleştirerek oy topladı ve iktidara geldiklerinde ise zulüm noktasında haleflerine rahmet okutturacak politikalara imza attı.

Bugün geldiğimiz noktada ise algılarıyla oynanması neticesinde meselenin şerî boyutunu idraki kaybeden Müslümanlar devletin işlediği katliamlara destek verirken terör örgütlerini ve katliamlarını telin etmeyi ise dindarlık olarak görmektedir.

1995’den beri her cumartesi bir araya gelip devletten evlatlarını isteyen Cumartesi Annelerini terör destekçisi anneler olarak gören hükümetler ve muhafazakâr kesim, HDP önünde oturarak evlatlarını isteyen anneleri ise destekleyerek bir kez daha Müslümanları ve onların acılarını önemsemediğini ispatlamış (!) oldu.

Müslümanlar şunu iyice anlamalıdır, Ümmetin evlatlarının akan kanlarının durmasına yönelik Türkiye Cumhuriyeti’nin bir çözümü bulunmamaktadır. Sol ve sağ hükümetlerin İslam’a, Müslümanlara ve Müslümanların değerlerine düşmanlığı bize bunu kanıtlamaktadır.

Müslümanlar olarak bizlere düşen; devlet veya terör örgütleri arasında orta bir yol tutmak değil, katliam kaos ve ötekileştirme politikalarının müsebbibi küfür sistemlerini ve anayasalarını reddetmek, sadece vahye dayanan anayasayı ve İslam’ın yönetim biçimi olan Raşidî Hilafeti ikame etmek için çalışmak ve çalışanlara destek olmaktır. İşte doğru kalkınma ve gerçek kurtuluş budur.

Sare Ayaz 

Cumhuriyetin Ümmete Hediyesi: Kürt Sorunu (!)

Güzel ahlâkın timsali olan dinimiz İslâm‘da, Mü'minlerin önemli özelliklerinden biri de hilm sahibi olmaktır.

201654403_783607819013947_2753356316471320714_n.jpg

Güzel ahlâkın timsali olan dinimiz İslâm‘da, Mü'minlerin önemli özelliklerinden biri de hilm sahibi olmaktır. Kur'an-ı Kerim'de hilm kavramı, Allah'ın kulları ile arasında ve insanların birbirleriyle olan ilişkisinde ortaya çıkan bir kavramdır. Genel ifadeyle hilm sahibi olmak; nefse hâkim olmak, öfkeyi yenmek, kızgınlıktan uzak durarak kötülüğe iyilik ve yumuşaklık ile karşılık vermek, tahammülkâr bir üslup ile davranışlara yansıyan olumlu bir özelliktir.

Kişinin ahlâkını, nefsinin isteklerine veya içinde olduğu bozuk topluma göre belirlememesi gerekir. Bu ikisine göre belirlerse, güzel ahlâk sahibi olması mümkün değildir. Örneğin; nefis, takdir edilmeyi severken, kınanmayı, eleştirilmeyi sevmez. Kişi nefsinin isteğine göre hareket ederse öfkelenir kaba ve sert olabilir. Bundan dolayı güzel ahlâka zıt davranışlar ortaya çıkabilir. Ahlâka dair değerlerin yok edildiği kapitalist sistemde ise ancak menfaate dayalı bir ahlâk anlayışı ortaya çıkar. Yol gösterici olarak kitabımız Kur'an-ı Kerim bize güzel ahlâkı öğretirken farklı üsluplar gösterir. Bazen yumuşak huylu olmayı emreder, bazen de yapmayanları kınar, bazen de örnek olan insanların hayatlarını beyan ederek teşvik eder.

Güzel ahlâk, vahye dayalı olan Rasulullah’ın (sav) üzerinde olduğu ve sahabesini de üzerine yetiştirdiği ahlâktır. Allah Subhanehu ve Teâlâ şöyle buyuruyor: “ وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ” **“Muhakkak ki sen büyük bir ahlâk üzeresin." [Kalem, 4]** Rasulullah ’ın (sav) nasıl bir ahlâka sahip olduğunu soran Urve bin Hişam'a Âişe (ranha) şöyle cevap vermiştir: “ كان خلقه القرآن” ***“Onun ahlâkı Kur'an ahlâkı idi." [Müslim]***

Peygamberler en güzel ahlâka sahip olmuşlardır. Onlarda var olan ve Allah'ın (svt) Kur'an-ı Kerim'in farklı yerlerinde zikrettiği ahlâkın unsurlarından bir tanesi de yumuşak huyluluktur. Allah (svt) İbrahim (as)’dan bahsederken şöyle diyor: ” إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَحَلِيمٌ أَوَّاهٌ مُنِيبٌ” **“İbrahim gerçekten yumuşak huylu, yufka yürekli ve kendisini tamamen Allah'a vermiş bir kimseydi." [Hud, 75]** Şuayb (as) için de şöyle diyor: “إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ” **“Şüphesiz sen yumuşak huylu ve aklı başında olan bir kimsesin." [Hud, 87]** Yahya (as) için ise Allah Subhanehu ve Teâlâ şöyle diyor: “ وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا وَزَكَاةً” “**Katımızdan ona kalp yumuşaklığı ve temizlik verdik." [Meryem, 13]**

Bu ve benzeri bir çok ayetler yumuşak huylu olmanın Peygamberlerin ahlâkı olduğuna işaret eder. Peygamberlerin ahlâkı olarak zikredilen bu özelliğin, Müslümanlarda mutlaka olması gerekir. Çünkü Peygamberlerin vasıflarında muhakkak bizler için hayır vardır. Hz. Âişe (r.a)’dan rivayet ediliyor: Rasulullah (sav) şöyle buyurmuştur:
مَنْ يُحْرَمِ الرِّفْقَ يُحْرمِ الخيْرَ كُلَّهُ
***“Kime yumuşaklıktan bir nasip verilmişse, ona hayırdan da bir nasip verilmiştir. Kendisine yumuşaklıktan bir nasip verilmeyen kimseye de hayırdan bir hisse verilmemiş demektir.”***

Ey dava taşıyıcıları! Davetçiler olarak bilmeliyiz ki, bu güzel vasıf özellikle davetçide olmazsa İslam’a davet çalışmasında başarı elde etmek mümkün değildir. Hilm; yumuşak huylu olmak davetçinin şiarı olmalıdır. Zira İslam’ın özünde, nezaket ve incelik vardır.

İnsanın hamuru nezaket ve incelikle yoğrulmuştur. Bunun için, sevgi ve nezaketle insanlara yaklaştığımızda bize gönüllerini ve kucaklarını açtıklarını görürüz. Hilm sahibi olmak; hoşgörülü olmak kalp kırmaktan kaçınmak, insanların kalbine girmektir. Nezaket, her ne olursa olsun karşımızdaki kim olursa olsun muhatabı incitecek söz ve davranışlardan kaçınmaktır. Biz Müslümanlar, nezaket konusunda köklü bir geleneğe sahibiz. İslam tarihinde , nezaket ve incelik dersi veren yüzlerce örnek görebiliriz. Bütün insanlığa her bakımdan en güzel örnek olan sevgili Peygamberimiz (sav) güzel ahlâk, nezaket ve daveti taşıma konusunda da eşsiz bir örnektir.
Nitekim her insanın ebedi saadete kavuşması için fedakârca çalışan Peygamber Efendimiz (sav) bir kimsede gördüğü hatayı düzeltirken bile nezaketi elden bırakmamıştır. Onu muhatap alıp utandırmak yerine genele hitap ederek: “Bazılarının şöyle yaptığını… bazılarının böyle davrandığını görüyorum”, diyerek yanlışı düzeltmiştir. O (sav) hiç bir zaman kendi nefsine göre hareket etmedi. İslam’a davet görevinde başarının elde edilmesinin yolu Rasulullah’ın (sav) bu güzel huyunu örnek almakla gerçekleştirilir. Rasulullah (sav) kendisine büyücü, şair, sihirbaz diyen insanlara karşı Allah’ın rahmeti sayesinde yumuşak davranarak başarıya ulaşmıştır.

Rabbimiz (svt) bu başarıyı ayet-i kerimesinde şöyle bildirmektedir: “فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ ۖ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ **"Allah'ın rahmetinden ötürü sen onlara yumuşak davrandın. Eğer kaba ve katı kalpli olsaydın, şüphesiz etrafından dağılıp giderlerdi." [Ali İmran, 159]**

Bir hatadan ötürü nasihat ederken başarılı olmanın yolu da, yumuşak huylu olmaktan geçmektedir. Yumuşaklık insanların gönüllerine daha çok tesir eder ve genel olarak daha faydalı neticeler meydana getirmektedir. Sertlik ve kabalık ise karşımızdaki kişinin hatasını kabul etmemesine ve bizimle cedelleşmesine sebep olur. Allah’ın (svt) Hz. Musa (as) ile Hz. Harun'a (as) olan emri şöyledir:
"اذْهَبَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰفَقُولَا لَهُ قَوْلًا لَيِّنًا لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشَىٰ"
**"İkiniz Firavuna gidin. Çünkü o, haddini aşmıştır. Ona yumuşak söz söyleyin. Belki öğüt alır yahut korkar." [Taha, 43-44]**

Düşünün! Firavun gibi ilâhlık iddiasında bulunan, her daim insanlara zulmeden bir insana dahi Allah Subhanehu ve Teâlâ yumuşaklıkla davet yapılmasını emretmiştir. Çünkü ancak yumuşaklık onun, Peygamberlerin davetini anlamasına ve öğüt almasına sebep olur. Fayda ancak Rasulullah’a (sav) vahyedilen: ادْعُ إِلَىٰ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَالْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ" “ **“Sen insanları Allah yoluna hikmetle ve güzel öğüt ile davet et” [Nahl 125]** emrine uyarak elde edilebilir.

Rasulullah (sav) 23 yıla yaklaşan Peygamberlik hayatı boyunca insanları dalaletten hidayete, küfürden imana çağırırken insanlara son derece yumuşak davranmış ve en güzel şekilde muamele etmiştir. Peygamber (sav) ile Utbe bin Rebia arasında geçen diyalog buna şahitlik eden en güzel örneklerden bir tanesidir. Peygamberimiz (sav) Utbe'yi sabırla dinliyor, konuşmasını bitirdikten sonra soruyor: *"Bitirdin mi ya Ebe'l Velid ?" 'Evet'* deyince Peygamberimiz ona güzel bir şekilde tebliğ ediyor ve Utbe etkilenmiş bir şekilde müşrik arkadaşlarının yanına gidiyor. Bu da bizlere doğru üslubun insanları nasıl etkilediğini göstermektedir.
Görülüyor ki, Müslüman’ın temel huyu yumuşak huylu olmaktır. Ancak yumuşaklığı yerinde kullanmak da İslam'ın emridir. Yumuşak huylu olmak, haklarımızı başkalarına çiğnetmek demek değildir. Kötülüklere, zulümlere, haksızlığa boyun eğmek de değildir. Aksine haklarımızı korumak, değerlerimize sarılmak, zillete düşmemektir. İntikam peşinde koşmamak, bağışlamasını bilmek ve insanlara fazilet örneği olmaktır. Allah’ın kanunları çiğnendiği, Allah’ın dinine saldırılar yapıldığı, Allah’ın hükümlerinin yok edilmeye çalışıldığı zaman, Müslüman’ın hiddetlenmesi, silkinip ayağa kalkması ve saldırılar karşısında aşılmaz bir dağ olması imanının gereğidir. Bu hiddetleniş kişinin nefsi ve menfaati için değil yalnız Allah’ın rızası için olmalıdır.

Bir kişinin başarılı bir davetçi olabilmesi için bazı özellikleri ve vasıfları kendinde bulundurması lazım. Çünkü bu vasıf ve özellikler davetçinin yol azığı konumundadır.

İslami devletin kurulması yolunda, İslam'a davet görevini üstlenen davetçiler olarak, okuduğumuz ayet-hadis ve örneklere bakıp, Allah’ın (svt) kulları üzerinde sevdiği özellik olan hilm hasletinin ne kadar kıymetli olduğunun farkında olalım. Gerek günlük hayatımızda, gerek daveti taşıma hususunda bu hasletin üzerimizde tesirinin olup olmadığını muhasebe edelim! Ve eksiklerimizi tamamlaması için Allah’a dua edelim.

Allah’ım! Yaratılışımı güzel kıldığın gibi ahlâkımı da güzel kıl. Halim olan isminle yumuşak huylu olmayı nasip et. (Allahumme Amin)

Sadiye GÜNEŞ 

Müslümanlar nereye sığınmalı?

Gençliğin Ahlakını Demokrasiyle Çaldılar

Cumhuriyetin Ümmete Hediyesi: Kürt Sorunu (!)

DAVETÇİNİN EN TEMEL ÖZELLİĞİ: HİLM SAHİBİ OLMAK

EY MÜSLÜMAN, BU SEN DEĞİLSİN!

İSLAMİYET’TEN ÖNCEKİ TOPLUMLARDA KADININ YERİ VE İSLAM’IN KADINA VERDİĞİ ÖNEM

Gençler Artık Evlenmiyorlar

Hakkımızda

Linkler

İletişim Bilgilerimiz

Müslümanlar nereye sığınmalı?

Gençliğin Ahlakını Demokrasiyle Çaldılar

Cumhuriyetin Ümmete Hediyesi: Kürt Sorunu (!)

DAVETÇİNİN EN TEMEL ÖZELLİĞİ: HİLM SAHİBİ OLMAK

EY MÜSLÜMAN, BU SEN DEĞİLSİN!

İSLAMİYET’TEN ÖNCEKİ TOPLUMLARDA KADININ YERİ VE İSLAM’IN KADINA VERDİĞİ ÖNEM

Gençler Artık Evlenmiyorlar

Sosyal Medya